taque ab his ordiamur

Itaque ab his ordiamur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Nam ante Aristippus, et ille melius.

• Quae iam oratio non a philosopho aliquo
• Sed a censore opprimenda est.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Minime vero, inquit ille, consentit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior:

• Potius ergo illa dicantur
• turpe esse, viri non esse debilitari dolore
• frangi, succumbere.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nunc vides, quid faciat. Ut aliquid scire se gaudeant? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Easdemne res? Sed quot homines, tot sententiae; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.